Forfaiting – czym jest?

Osoby prowadzące działalność gospodarczą borykają się z różnymi problemami i wyzwaniami. Najważniejsze jest dążenie do utrzymania płynności finansowej. Jednakże nie zawsze to się udaje. Zdarza się, że przedsiębiorcy muszą radzić sobie z kłopotami dotyczącymi terminowych płatności. Jednakże polskie prawo nie zostawia ich samym sobie. Istnieją różne rozwiązania stanowiące pierwszą pomoc w takich okolicznościach. Jednym z nich jest forfaiting. Sprawdź, co to dokładnie jest i czym różni się od factoringu.

Czym jest forfaiting?

Forfaiting wykorzystuje się w handlu międzynarodowym. Jego podstawę stanowi przeniesienie praw do należności, które powstają w wyniku realizacji umów zawieranych pomiędzy stronami. Procedura uwzględnia obecność trzech podmiotów: forfaitera, forfaisty, a także kontrahenta. Pierwszy to instytucja finansowa, drugi eksporter sprzedający towary, natomiast ostatni to nabywca kupujący produkty z uwzględnieniem odroczonego terminu płatności.

Jakie są podobieństwa między factoringiem a forfaitingiem?

Zarówno w przypadku factoringu, jak i forfaitingu występuje trzeci podmiot, którym jest dłużnik transakcji. Nie jest on stroną łączącego porozumienia. Co więcej, są to umowy, które mają charakter nienazwany. Podstawę stanowią tutaj ogólne zasady prawa cywilnego. Ponadto, do ich zawarcia częściej dochodzi także w drodze negocjacji.

Jakie są różnice pomiędzy factoringiem a forfaitingiem?

Dokument podpisywany w sytuacji forfaitingu ma charakter jednorazowy. W kontrakcie może być bowiem umieszczona wyłącznie jedna wierzytelność. Natomiast alternatywne rozwiązanie występuje w obrocie ciągłym i terminowym. Co więcej, możesz zawrzeć go z uwzględnieniem formy otwartej, półotwartej, czy też tajnej.

Istotne jest także to, że forfaiting skupia się tylko na obrocie międzynarodowym. Druga opcja poszerza usługę także o transakcje krajowe. Ogranicza także ryzyko walutowe. Jest to związane z tym, że jednostka zaraz po wystawieniu faktury otrzymuje od przedsiębiorstwa faktoringowego środki finansowe w walucie transakcji. Dlatego może niezwłocznie wymienić je na złotówki. Drugi sposób całkowicie usuwa to niebezpieczeństwo, ponieważ uwzględnia czynniki polityczne i gospodarcze.

Ważne jest także to, że faktoring wiąże się z większymi oszczędnościami, ze względu na bardzo duże ryzyko forfaitera wynikające z przyszłego terminu wymagalności realizacji świadczenia bądź też braku regresu.

Kolejnym aspektem jest to, że dostęp do faktoringu mają nawet najmniejsze firmy i te, które działają na rynku od niedawna. Natomiast alternatywna opcja dotyczy większych przedsiębiorstw. Jest to usługa znajdująca zastosowania wśród organizacji zajmujących się handlem międzynarodowym, używających zabezpieczenia w postaci gwarancji, weksli, czy akredytyw.

Faktor początkowo spłaca 70 lub 80 procent wierzytelności, a w terminie późniejszym pozostałą sumę. Z kolei forfaiter reguluje z góry całą wartość pomniejszoną o stopę forfaitingową.

Ostatnia kwestia powiązana jest z tym, że przy forfaitingu pod uwagę bierze się wierzytelności o charakterze długoterminowym, które niestety muszą spełniać ostre kryteria. Pamiętaj, o tym, że żadna firma nie skorzysta z rozwiązania polegającego na spłaceniu zobowiązania przez mało wiarygodną jednostkę.

Obie formy stanowią dobrą pomoc w przypadku problemów z wypłacalnością dłużnika. Jednakże, zanim sięgniesz do tych metod, dokładnie przeanalizuj korzyści, jakie dają i poznaj swoje prawa, a także obowiązki. Dzięki temu dostosujesz reguły do własnych potrzeb i osiągniesz zamierzone cele!