Podczas księgowania operacji gospodarczych pojawia się szereg wątpliwości. Nie wszystko jest takie jednoznaczne, jakby się mogło wydawać. Nieprawidłowe działanie w tym zakresie daje nieprawidłowy obraz całego przedsiębiorstwa. Dlatego też trzeba dużej staranności i wiedzy, żeby właściwie zakwalifikować określone składniki majątku. Zasadnicze znaczenie ma rozróżnienie czym jest środek trwały a wyposażenie. Jak dokonać prawidłowej oceny? Jakie kryteria decydują o zaliczeniu elementu do konkretnej kategorii?
Środek trwały w rozumieniu ustawy o rachunkowości i ustawy o PIT
Zgodnie z ustawą o rachunkowości środki trwałe to rzeczowe aktywa trwałe, których okres użytkowania jest dłuższy niż jeden rok. Co więcej, wskazane składniki majątku muszą być kompletne i zdatne do użytkowania. Ponadto, przeznaczone są na potrzeby konkretnego przedsiębiorstwa.
Do właściwego ustalania kosztów uzyskania przychodów ważne jest kwalifikowanie składników majątkowych firmy zgodnie z ustawą o PIT. W tym przypadku przepisy wskazują, że środek trwały musi spełnić pięć zasadniczych warunków. Element powinien stanowić własność bądź współwłasność podatnika. Konieczne jest nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie. Zasadniczą cechą jest kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia środka. Okres użytkowania powinien przekraczać jeden rok. Przedmiot musi być przeznaczony na potrzeby prowadzonego biznesu bądź oddany na podstawie umowy dzierżawy, najmu albo leasingu.
Środki trwałe niepodlegające amortyzacji
Zgodnie z zapisami ustawy o PIT istnieje możliwość zaliczania do środków trwałych składników, które nie podlegają amortyzacji. Są to między innymi dzieła sztuki i eksponaty muzealne, grunty, a także prawa wieczystego użytkowania. Wymienia się także budynki i lokale mieszkalne, które związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą. Do kategorii należą także obiekty wynajmowane na podstawie umowy, gdy podatnik nie podejmie decyzji o amortyzacji.
Podstawowe informacje o wyposażeniu
Definicja wyposażenia dostępna jest w Rozporządzeniu Ministra Finansów, które dotyczy potwierdzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zgodnie z treścią tego aktu do tej grupy zalicza się rzeczowe składniki majątku, które związane są z prowadzoną działalnością i nie należą do środków trwałych. Niezaliczenie ich do środków trwałych może odbywać się ze względu na okres użytkowania. Co więcej, to rozporządzenie wskazuje, że produkt musi mieć wartość wyższą niż 1500 zł netto.
Środek trwały a wyposażenie – jak traktować wyposażenie po upływie jednego roku?
W praktyce może dojść do takiej sytuacji, w której podatnik zaliczy dany przedmiot do wyposażenia, gdyż według jego założenia okres użytkowania nie przekroczy jednego roku. W przypadku, gdy po upływie dwunastu miesięcy będzie on nadal znajdował się w ewidencji wyposażenia, należy go przekwalifikować na środek trwały. Gdy jego wartość nie przekracza 10 000 zł, jest to wyłącznie formalność.
W przeciwnej sytuacji w miesiącu następującym po tym, w którym upłynął rok, należy uwzględnić składnik w środkach trwałych bądź wartościach niematerialnych i prawnych. Ewidencji dokonuje się w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia. Co więcej, koszty uzyskania przychodów zmniejsza się o różnicę między ceną nabycia a wartością odpisów amortyzacyjnych. Zasadnicze znaczenie ma uregulowanie do 20 dnia tego miesiąca odsetek. Liczone są one od dnia zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres używania przekroczył rok. Odsetki wykazuje się w rocznym zeznaniu podatkowym.
Możliwość dodawania komentarzy nie jest dostępna.